21 Mayıs Çerkes Sürgününü Andık

21 Mayıs 1864 Çerkes Sürgünü’nde Kefken Babalı Sahilinde pandemi koşullarına uygun, atalarımızın mirası acımızı paylaşmak için toplandık.

SARMAŞIKLARIN SARDIĞI OCAKLAR

Yaşadığımız evlerin ocaklarını söndürüp, çüvenlerimizi asılı olduğu dallarda bırakıp hazin bir yolculuğa çıkanlardık biz.

Biz Rasta ve Beslan’ın torunları, Azemet’in, Aslanbek’in çocukları…

Vatandan koparılıp bir başka diyara atılanların ardından kalanlar, söndürülen ocağın buruk is kokusunda buram buram geçmişini arayanlar…

Önce evimizin ocaklarını söndürdük ve sonra kapının önünde asılı duran çüvenlerimiz pas tuttu yokluğumuzda. Yetmedi! Bahçemizdeki güller kimsesizligin ayazına yenik düşüp filiz vermez oldu.

Gittikleri yerlerde gökyüzüne baktıklarında, gökyüzünün memleket mavisini özleyenler ile doldu ortalık. Hüzünlendikleri anlarda, uzaklardan tüten bir dumanın kokusu, yaralı bir gül kokusu teselli oldu bu sürgün yüreklere…

Sarmaşık bağlayan ocaklar, gökyüzünün eksik mavisi,kapının önünde pas tutan çüven yetmedi. Yetmeyince; Mutlu anlarda beraber söylenen şarkılara, aynı dilde paylaştığımız acı ve sevinçlerimize göz dikti asimilasyon.

Aidiyet duygusunun en önemli simgesi; dilimizi kaybettiğimizde artık hiç bir mesafenin bizi birleştiremeyeceği bir ayrılık girdi vatanımız ile aramıza…

Ne zaman ki geçmişimizdekiler ile ayrı dili konuşup ayrı şeylere güler, ağlar olduk, o zaman en ölümcül darbe ile birbirimizden koparıldık! Ne zaman ki Nandunun, Nenejin torununu severken söylediği o büyülü sözleri toprağa gömdük, o zaman acı bir feryat yayıldı ortalığa, biz o feryadı duymadık…

Sönmüş ocakların ağıtları, kuruyan güllerin sessiz çığlıkları, gökyüzünün mavi ardındaki karaltısı kaldı geriye. Artık sesini duymakta zorlandığımız geçmişimiz kaldı sisli bulutlar ardında…

Birde her 21 Mayıs ‘ta bir Bagrat Şinkuba ağıdıyla sızlayan yüreklerimiz;”

Rüzgar vurup bizleri yurdumuzdan atıncaKaradeniz tuzlanmış bizim gözyaşlarımızlaKabaracak ahların çekeceği kullukda Yurt özlemin sürecek yabancı gök altındaBüyü, denizleri yar, dön yıkılmış evine,Sarmaşıktan kurtar da ocağını yak yine!”

Sinem Özkan Oğuz